Qo‘qon-Yaypan yo‘nalishida yo‘lovchi tashiydigan “Damas”daman. Hali odam to‘lmagani uchun yurgani yo‘q. “Damas”ning oldi o‘rindig‘ida, ko‘rinishidan 55–60 yoshlar chamasidagi amaki o‘tiribdi.

Men o‘rtadagi o‘rindiqqa joylashdim. Yonimga 17-18 yoshlardagi qiz kelib o‘tirdi.

– Xola, telefoningizning vaqti bormi, onamga telefon qilib qo‘ymoqchi edim.

– Bemalol, vaqtidan xavotir olmang.

Qiz nega kech qolganini onasiga tushuntirib, xavotir olmasligini, birozdan keyin yetib borishini aytdi.

Old o‘rindiqdagi amaki menga yuzlandi.

– Qizim, bemalol bo‘lsa, telefoningizda men ham o‘g‘lim bilan gaplashib olsam maylimi?

– Bemalol, amaki.

Cho‘ntagidan chetlari yirtilib, cho‘ntakda yuraverib sarg‘ayib, kirlanib ketgan bir parchagina qog‘oz olib menga uzatdi.

– Shu nomerga terib berasizmi? Keyin sal ovozini balandlatib ham bering.

Birinchisida javob bo‘lmadi.

– Amaki, telelefonni ko‘tarishmadi.

– Katta o‘g‘lim Toshkentda yashaydi. Katta ishda ishlaydi. Tagida mashinasiyam bor.

Amaki o‘g‘li haqida gapirar ekan, ko‘zlari kuldi, ovozlari o‘zgardi, o‘g‘lidan faxrlanish hissi bilinib turardi.

– Telefonimning puli tugagan. Uyda antenayam chiqormeydi. Ba’zan o‘g‘limning ovozi juda yomon eshitilsa, ba’zan bizning ovozimiz yaxshi bormaydi. Gaplashmaganimizga 5-6 kun bo‘ldi, yana bir marta terib ko‘rasmikan-a, qizim. Yo... ishda bo‘lsa bezovta qilamanmikan... – deya ikkilanish bilan menga qaradi.

“O‘g‘illarini rossa sog‘inibdi, o‘g‘li haqida gapirgandayoq bilinib turibdi”, – xayolimdan o‘tkazdim.

– Nega bezovta qilasiz, amaki, hozir, mana, yana terib ko‘ramiz, ko‘tarishsa bo‘lgani, bemalol gaplashaverasiz.

Xayriyat, bu safar telefonni ko‘tarishdi.

– Alo, eshitaman, kim bu?

– Saidjon, man, dadangman. Yaxshimisan, o‘g‘lim? Nevaralarim yaxshimi?

– Ee, dada, sizmisiz? Tinchlikmi?

– Haa, tinchligingni bilib qo‘yay degandim. O‘zimizning telefonimizning puli tugab qolgandi. Manetta bitta qizimni telefonidan qilyapman.

– Dada, ishdaman, tinchlik bo‘lsa gapni qisqaroq qilsangizchi, a?! Hech tushunmaysizakanda, a, kunduzi ishda bo‘laman deyman-u sizga!

Shu yerda amakining holatini ham, o‘zimning holatimni ham sizga ta’riflab berolmayman. Mening ichim shunchalar og‘ridiki...

– Uzr, o‘g‘lim, uzr. Meyli, tinch bo‘lsang bo‘ldi, bolam.

Amakining gapi tugamadi, allaqachon kattakon o‘g‘il telefonni qo‘yib bo‘lgandi.

Amaki menga qaramay turib sekin telefonni uzatdi.

– O‘g‘limni ishi juda ko‘p-da. Katta ishda ishlash qiyin-da.

Bu so‘zlar amakining og‘zidan shunchalar sekin chiqardiki, shunchalar alamli yig‘i bilan chiqardiki...

Sherzod OLIMOV